و هر چه جاده ، فریب است و قرب و بعد ، خیال است

گمان نکن که رسیدی به یار و وقت وصال است


همیشه فاصله ای هست بین چشم و تماشا

همیشه فاصله هایی که عین گِریه زلال است


شبی ز خویش سفر كن به مقصد نرسیدن....

به مقصدی که مسیرش فقط ملال و سؤال است


براي با تو نبودن، زمان چه قدر مهياست !

براي از تو سرودن،چه قدر آينه لال است !


به روزگار عطش کشتگان مخند ، كه دیري ست

گذشته از سرمان آب و خون گريه حلال است


تو ماه مشرقي و من پلنگ زخميِ مغرور

رسيدن به تو در وهم و قصه نيز محال است ...

عبدالحمید ضیایی

با تشکر از م.م