آزرده را جفای فلک، بیش می‌رسد

اول بلا به عاقبت‌اندیش می‌رسد

از هیچ آفریده ندارم شکایتی

بر من هر آن‌چه می‌رسد از خویش می‌رسد

چون لاله یک پیاله ز خون است روزی‌ام

کآن هم مرا ز داغ دل خویش می‌رسد

رنج غناست آن‌چه نصیب توان‌گر است

طبع غنی به مردم درویش می‌رسد

امروز نیز محنت فرداست روزی‌ام

آن بنده‌ام که رزق من از پیش می‌رسد

 امیری فیروزکوهی