که جز ملال نصیبی نمی برید از من

زمین سوخته ام نا امید و بی برکت

عجب که راه نفس بسته اید بر من و باز

بهار را به پشیزی نمی خرید از من

شما هر آینه، آیینه اید و من همه آه

نه در تبرّی من نیز بیم رسوایی است

به لب مباد که نامی بیاورید از من

اگر فرو بنشیند ز خون من عطشی

چه جای واهمه تیغ از شما ورید از من

چه پیک لایق پیغمبری به سوی شماست

شما که قاصد صد شانه بر سرید از من

برایتان چه بگویم زیاده بانویم

شما که با غم من آشناترید از من