که زری دوخته بر حاشیه ی پیرهنت

دامنت سبزتر از سبزترین دامنه هاست

و دل انگیزتر از صبح بهشت است تنت

تو و این پیکر آغشته به عطر گل سرخ

که خدا ریخته کندوی عسل در دهنت

آه ای مرغ خوش آواز من ! انصاف نبود

در قفس ماندن و دق کردن و پر ریختنت

که نشسته است جهانی به تماشای تو و

پاک در آتش تهمت شدن و سوختنت

" صوفیان جمله حریف اند و نظر باز ولی... "

این هم از فال تو و حافظ شیرین سخنت

" ای بهاری که به دنبال خزانی داری!

کاش مرغی نشود نغمه سرا در چمنت "

پانته آ صفایی

۱- صوفیان جمله حریف اند و نظر باز ولی ، زین میان خافظ دل سوخته بد نام افتاد

۲- مرغ زیرک نشود در چمنش نغمه سرای ، هر بهاری که به دنبال خزانی دارد     حافظ