چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید!

نشانِ داغِ دلِ ماست لاله ای که شکفت

به سوگواریِ زلفِ تو این بنفشه دمید

بیا که خاکِ رهت لاله زار خواهد شد

ز بس که خونِ دل از چشمِ انتظار چکید

به یادِ زلفِ نگونسارِشاهدانِ چمن

ببین در آینه ی جویبار گریه ی بید

به دورِ ما که همه خونِ دل به ساغرهاست

ز چشم ساقیِ غمگین که بوسه خواهد چید؟

چه جای من ؟ که درین روزگارِ بی فریاد

ز دست جورِ تو ناهید بر فلک نالید

از این چراغ توام چشم روشنایی نیست

که کس ز آتش بیداد غیر دود ندید

گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز

که هست در پی شام سیاه صبح سپید

کِراست سایه درین فتنه ها امید امان؟

شد آن زمان که دلی بود در امان امید

صفای آینه ی خواجه بین کزین دمِ سرد

نشد مکدر و بر آه عاشقان برچید

هوشنگ ابتهاج

پ.ن 1 : سایه این شعر را با عنایت به غزل حافظ با این مطلع سروده است :

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید          وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

پ.ن ۲ : شمار غزل های غزل معاصر به ۲00 رسید

پ.ن 3 : عیدتون مبارک!