که باد خوش نفس و باغ مشک بو شده است

تو بر فکنده ای از خویش پرده ، ای خورشید

که شهر خواب زده ، غرق های و هو شده است

درون دیده ی من آفتابگردانی است

که در هوای تو چرخان به چارسو شده است

به تابناکی و پاکی تو را نشان داده است

ز هر ستاره ی رخشان که پرس و جو شده است

تنت ز لطف و طراوت به سوسنی ماند

که در شمیم گل سرخ شست و شو شده است

برابر تو چه یارای عرض اندامش

که پیش روی تو دست بهار رو شده است

چگونه آینه لاف برابری زندت ؟

که از تو صاحب این آب و رنگ و بو شده است

تو آن بهشت برینی که جان خاکی من

برای داشتنت عین آرزو شده است

حسین منزوی