آفرید از گل و آیینه و لبخند تو را

سپس از عطر نفس های خود آکند تو را

مصحف رازی و در صبح نخستین جهان

بر افق با قلم نور نوشتند تو را

بشر و این همه آیینگی و شفّافی؟

از چه خاکی مگر -ای پاک- سرشتند تو را؟

گسترش یافت افق تا افق آن زیبایی

وقتی ای آینه ی حسن شکستند تو را

آسمان هرچه بلا بود نثار تو نمود

دید با این همه، دریادل و خرسند تو را

یازده سرخ گل و سبزی هستی از توست 

گر فدک نیست، درختان همه هستند تو را

همه «او» هستی و لال است زبانم لال است

می ستاید به زبان تو، خداوند، تو را

قربان ولیئی